پریشان

نمی توانم با " کمی دوست داشتن " زندگی کنممن " دوست داشتنِ زیاد " می خواهمدوست داشتنِ تمام و کمالیک جور غرق شدن...یک جور دیوانگی محض...مثل تسلیم تنی تشنه، به خُنکای قطره های بارانمثل شنیدن هزار بارۀ یک آهنگ تکراریمثل یک موج سواری داغ، درآشوب دریایی طوفانیمثل رفتن تا انتهای راهی که بازگشتی ندارد...من با " کمی دوست داشتن " زنده نمی مانمبا کمی دلخوشی، با کمی لذتمن یک التهابِ داغِ نفس گیر می خواهمیک آغوشِ گرم در سردترین فصل سال...چرا نمی فهمیآنهایی که با " کمی دوست داشتن " زندگی کرده اند، مرده اند... پریشان...

هیچکس برای همیشه زنده نیست! ****@×!#$%^&*)(_+ پ ن : خاطره باز .. یعنی .. "بدونی که می میری" پریشان...